Strijkrover

Ze strijken plooien glad, leed tot lied, lach tot verdriet,

Avond tot dag en nacht tot morgen

Zorgen strijken, tot ze bezwijken

In de waan van volle maan;

Tranen zijn er om te vloeien

Ze gloeien op wangen en verdampen in de zon.

En als de zon plaats ruimt voor de avond verzamelen ze de schaduwen van de vorige dag.

Dag dag, met je vreemd gemoed,

Dag dag met je ondeugend ondergoed.

Bloed maar, geen bezwaar voor cello, viool, gitaar.

Zij dansen met mekaar en geven het denken leven,

Samen knielend

Weest gegroet, oude maagd.

Die aandacht vraagt

Je krijgt ze

sirene uit de hemel,

we kleden je aan,

dan weer uit

de lente dankt

voor een nieuw geluid.